چین به دلیل جمعیت زیاد و رشد اقتصادی سریع، یکی از بزرگترین مصرف‌کنندگان مواد غذایی جهان است. این کشور سالانه به میلیون‌ها تن غلات، سبزیجات، گوشت و محصولات کشاورزی نیاز دارد تا نیازهای غذایی مردم خود را برآورده کند. تولید داخلی چین به میزان زیادی این نیاز را پوشش می‌دهد، اما همچنان برای برخی محصولات به واردات وابسته است. برای مثال، چین بزرگترین واردکننده سویا و دانه‌های روغنی در جهان است و به واردات گوشت و لبنیات نیز نیاز دارد. با این حال، سیاست‌های ملی چین در راستای خودکفایی غذایی و افزایش تولید داخلی هستند.
چین از طریق برنامه‌های کشاورزی پایدار و استفاده از فناوری‌های نوین، تلاش می‌کند تا تولید داخلی خود را افزایش دهد و وابستگی به واردات را کاهش دهد. با این حال، به دلیل محدودیت‌های اقلیمی و زمین‌های کشاورزی، چین به واردات برخی محصولات استراتژیک ادامه خواهد داد. بر اساس گزارش‌های بین‌المللی، چین تلاش می‌کند با افزایش سرمایه‌گذاری در صنایع کشاورزی و دامپروری خود، تأمین مواد غذایی داخلی را تقویت کند.
صادرات مواد غذایی در سطح جهانی
در سال ۲۰۲۳، صادرات جهانی مواد غذایی به دلیل تقاضای بالا و روندهای تجاری مثبت به بیش از ۱.۵ تریلیون دلار رسید. بزرگترین اقلام صادراتی شامل غلات، روغن‌های گیاهی، گوشت، و محصولات لبنی بودند. افزایش قیمت‌های جهانی غذا نیز به رشد ارزش صادرات کمک کرد. سویا، روغن نخل، گندم و ذرت از جمله محصولات اصلی صادراتی در این صنعت بودند.
کشورهای برزیل، ایالات متحده، و اتحادیه اروپا نقش بزرگی در تأمین بازارهای جهانی دارند. بر اساس گزارش FAO، نوسانات آب و هوایی، جنگ‌ها و تغییرات اقلیمی می‌توانند تهدیدات جدی برای امنیت غذایی جهانی و جریان‌های صادراتی ایجاد کنند. افزایش سرمایه‌گذاری در تکنولوژی‌های کشاورزی و استفاده بهینه از منابع طبیعی می‌تواند باعث افزایش پایدار تولید و صادرات در آینده شود.
برترین صادرکنندگان مواد غذایی در جهان
برزیل، ایالات متحده، و اتحادیه اروپا به عنوان بزرگترین صادرکنندگان مواد غذایی جهان شناخته می‌شوند. برزیل به دلیل دارا بودن منابع گسترده کشاورزی و دامپروری، بزرگترین صادرکننده سویا، گوشت گاو و مرغ در جهان است. ایالات متحده نیز با صادرات گندم، ذرت، و محصولات گوشتی نقش مهمی در بازارهای جهانی ایفا می‌کند. اتحادیه اروپا به ویژه در صادرات غلات، محصولات لبنی، و گوشت‌های فراوری شده برجسته است.
کشورهایی مانند چین و هند نیز به سرعت در حال افزایش تولید و صادرات مواد غذایی خود هستند، اما همچنان بیشتر به عنوان واردکننده در بازار جهانی شناخته می‌شوند. کشورهای آفریقایی و خاورمیانه به دلیل کمبود منابع طبیعی، بیشترین واردات مواد غذایی را انجام می‌دهند و به شدت به تأمین‌کنندگان جهانی وابسته هستند.
مقاصد صادراتی مواد غذایی ایران
ایران بخش عمده‌ای از صادرات مواد غذایی خود را به کشورهای همسایه و منطقه مانند صادرات مواد غذایی به عراق، صادرات مواد غذایی به افغانستان، و کشورهای حوزه خلیج فارس ارسال می‌کند. محصولات اصلی صادراتی ایران شامل پسته، زعفران، خرما، و محصولات لبنی است. میزان صادرات مواد غذایی ایران در سال ۱۴۰۲ به بیش از ۳ میلیارد دلار رسید و این کشور در حال تلاش برای گسترش بازارهای خود به چین، روسیه و دیگر کشورهای آسیایی است.
سودآوری صادرات مواد غذایی ایران تحت تأثیر نوسانات ارزی و سیاست‌های تجاری قرار دارد، اما به دلیل کیفیت بالای برخی از محصولات مانند پسته و زعفران، این کشور همچنان از نظر سوددهی جایگاه مهمی در بازارهای جهانی دارد. همکاری‌های تجاری با کشورهای جدید می‌تواند به رشد بیشتر صادرات کمک کند.
صادرات مواد غذایی از ایران به چین
ایران در سال‌های اخیر تلاش کرده تا روابط تجاری خود را با چین تقویت کند و صادرات مواد غذایی به این کشور را افزایش دهد. در حال حاضر، خرما، پسته، و برخی محصولات لبنی از جمله اقلام اصلی صادراتی ایران به چین هستند. با توجه به بازار بزرگ چین و نیاز این کشور به مواد غذایی، ایران به دنبال افزایش سهم خود در این بازار است.
طبق آمارهای موجود، صادرات مواد غذایی ایران به چین در سال‌های اخیر روند رو به رشدی داشته است. توافق‌نامه‌های تجاری بین دو کشور می‌تواند به افزایش صادرات محصولات ایرانی به چین کمک کند. همچنین، تلاش برای بهبود استانداردهای تولید و بسته‌بندی می‌تواند دسترسی به بازارهای بزرگ‌تر چین را فراهم کند.
برندهای مواد غذایی صادراتی به چین از ایران
برندهای ایرانی که به بازار چین وارد شده‌اند، بیشتر در حوزه محصولات کشاورزی و مواد غذایی سنتی مانند پسته، خرما، و زعفران فعالیت می‌کنند. برندهایی مانند “رفاه”، “تولیدات کشت و صنعت ایران” و “آجیل تبریز” از جمله نام‌های شناخته‌شده در بازار چین هستند.
این برندها با تمرکز بر کیفیت بالا و بسته‌بندی جذاب، توانسته‌اند به بازارهای صادراتی چین دسترسی پیدا کنند. با این حال، رقابت با دیگر کشورها و نیاز به تطبیق با استانداردهای بین‌المللی از جمله چالش‌های اصلی این برندها در بازار چین است.
